MOGE DE HEMEL MIJ VERHOREN !
 

Vorige zaterdag ben ik zoals gebruikelijk kilometers gaan afleggen.  Al rijdend kwam er in mij een gedachte op die, zo vermoed ik, op alle bezetenen van het stalen ros betrekking heeft. 

Onze fietsen zijn bijna allemaal uitgerust met een min of meer gesofistikeerde kilometerteller die na iedere tocht een aantal cijfers aangeeft: totale afstand, maximum snelheid, gemidddelde snelheid, enz. 

Enkele jaren later is het dus gewettigd dat de fietser niet zonder trots aan zijn omgeving bekend maakt dat het totaal afgelegde kilometers één of zelfs meerdere reizen rond de wereld vertegenwoordigt.  Een ode aan de fiets die we allemaal kennen, en toch. 

Alleen maar afstanden optellen volstaat echter niet.  Dat staat vast.  Alles wat van die kilometers meer dan alleen maar kilometers maakte, mag immers niet vergeten worden : voorvallen die de kilometers tot leven brachten zijn ook het opschrijven waard !  Noteer een fietstocht onder vrienden !  Noteer het aantal lekke banden, het aantal keren pompen, de incidenten, de ongevallen !  Noteer het aantal dagen met of zonder regen !  Noteer het kopje koffie in de keuken van de organisator na het brevet !  Dwaze voorvallen, vreemde ontmoetingen : opschrijven maar !  Een koppel reeën dat de weg verspert : opschrijven !  Een onbetrouwbaar individu dat je op de top van de col plots inhaalt : zeker de moeite waard om zwart op wit neer te schrijven !  Een storm in een glas water over beuzelarijen zoals voor of tegen tubes, met of zonder spatborden, enz. een storm die echter weer vrolijk opklaart rond een pint bier in een kroeg : ook dat is het opschrijven waard !  Een brevet, een tocht, een reis : ook dat moet genoteerd, beschreven, toegelicht worden !  Deze aantekeningen hebben niets dan voordelen.  Flarden van herinneringen die te boek worden gesteld kunnen na verloop van tijd leiden tot een boeiende kroniek met een schat aan leuke anekdotes.  Zo kan de auteur van het werk tot in de kleinste details een bepaalde tocht opnieuw beleven zonder een gat in zijn geheugen.  Door deze kostbare gegevens aan het papier toe te vertrouwen, stelt hij een goede daad; hij deelt zijn patrimonium, zijn ondeelbaar geluk immers met zijn wegkameraden. 

Maar ik zie u al komen.  Meer dan één zal me zeggen dat iets op papier stellen een gave is die niet iedereen gegeven is.  Fout, mijn beste vrienden.  Al doende leert men,  dat weten wij maar al te goed !  Moge de hemel mij verhoren !

Winter 1998

bruffaertsjo@skynet.be